hiçbir şeyden zevk almamak

intihar yakın, meşaleleri yakın.

yapmak istediğin şeyi, yapmak istediğin insanla yapmadığından kaynaklanabilir.

sıkıldım be kardeşim rutin işlerden.

olmayınca olmuyor bazen, yediğim, içtiğim ve yaşadığım her saniyeden hiçbir zevk alamaz oldum. her yapay gülüşlerimin ardına sakladığım hüzünlerim içimi bunaltır oldu, sorumlulukların altında eziliyormuş gibi hisseder oldum. ben böyle bi' adam değildim diyorum kendime. ne oldu bana? nedir bu içimdeki uçsuz bucaksız karanlığın sebebi. nasıl bu kadar bencil oldum? nedir beni insanlardan iten? arıyorum arıyorum bulamıyorum. uzun zamandır kimseye karşı duygusal bir şeyler hissedemiyorum. dost dediklerimden uzaklaşıyorum. sadece sıkılıyorum. alkolden de bunaldım artık, eski sarhoşluklarımın hissettirdiklerini hissedemiyorum. içtiğim sigaradan da zerre zevk almaz oldum. oluroyle bak şu güzel bi kız/kadın diyorlar. bakıp ee bana mı güzel diyerek uzaklaşıyorum oradan. bi güzellikten etkilendiğimi hatırlamıyorum onu geçtim okuyan arkadaşlara gülünç gelir gelmez umrumda değil, en son ne zaman mastürbasyon yaptığımı da hatırlamıyorum. ağlamak neydi, unuttum. yaşamak bu muydu sözlük? annemi ve babamı özlemiyorum, aramasalar belki de günlerce haftalarca aramak aklıma gelmez. geçmişimi gelişigüzel siken insanlarla bir gelecek hayal edemiyorum. ablam ve yakın bir kuzenim hariç hiçbir akrabamı arayıp sormuyorum. üniversite mi okuyorum, kendime işkence mi çektiriyorum belli değil. yaptığım, gerçekleştirdiğim her eylem sanki bana birilerinin dayatması gibi geliyor. yalnız olduğum sıralar yanımda birilerini görmek isterken, mutlu olduğum sosyal bir ortamda birden yalnız kalmak istiyorum. elimde olmayan ne varsa o cazip geliyor şu saf ruhuma, yetinemiyorum. yine uzattım, saçma salak konuştum işte.. -

artık içtiğim sigara bile zevk vermiyo anlamadığım bi nedenden ötürü herhangi bir kadında ilgimi çekmiyor şu güzelmi diye sorulan sorulara he he cevabını verip geçiştiriyorum sanırım bitkisel hayattayım

büyüyünce olan durum

boşluk

yapıcak daha önemli işler var çünkü. sorumluluklar zorunluluklar var çünkü. hayattan zevk almaya vakit yok olsada zehir ediyolar en ufak mutluluğu bile

zevk alacak hiçbir şey yapamamanızdan kaynaklıdır.

zevk olsa paran olmaz. param olsa verecek başka yer çıkar. bu zevkler, paralar hep bana girer.

hayatımın şu an ki evresi

karamsarlık o kadar içimize işlemiş ki farkında olmadan at gözlükleriyle yaşıyoruz

resmen cips yemekten bile zevk almadım. deniz gittik sıkıldım eve geldim. rutinden bıktım hiçbir şey tatmin etmiyor amk bi paraşütle atlasam ne iyi olur

yemek yemek bile zevk vermiyor. soğuk suyu içtikten 7 saniye sonra onun da zevki bitiyor mesela.

son iki yıldır falan hep böyleyim nasıl oldu ne zaman oldu hiç anlayamadım

bir zamanlar ben ama şu an nedense boş boş otururken bile zevk alıyorum

eskiden ickiden zevk alirdim, bazi yemekleri yerken, bisiklete binerken, sigara icerken, dondurma yerken veya tatlı yaparken zevk alirdim. resimler cizerdim, sayfa sayfa hikayeler yazardim mutlu olurdum. hayati severdim, yasamayi severdim. simdi icimdeki ciglik yuzunden muzigi bile duyamiyorum

otu boku kafamıza takarsak böyle olur. bazen sadece anı yaşaman gerekir.

ya hani kitapta filmler de falan adam- kadın geliyor böyle oturuyor,sigara içiyor, kahve içiyor, film izliyor, müzik dinliyor sanki tüm yorgunluğunu üstünden atıp mutlulukla huzurla doluyor ya; hah işte onu nasıl yapıyor o? ben yapıyorum hepsini hiç onların ki gibi olmuyor. koltukta falan mi sıkıntı var acaba??

başlıkla alakası olmayan bir şey yazacağım buraya şimdi ama bir an önce bir yere yazmam gerekiyor. bu sefer öyle ağır geldi ki bir sevdiğimin söyledikleri. bana dediki belki kızarsın ama hiç kızmadım kırgınlığım üste çıktı ama ona kırılmadım kendime kırıldım paramparça oldum parçalandım en sevdiklerime yaptığım şeylerden dolayı kendime nefretle baktım öyle parçalandı ki aynadaki yansımam bu sefer toparlanamamaktan korkuyorum

tek başıma kalmak istiyorum sadece yataktan çıkasım gelmiyor..

alma kotamızı mı doldurduk acaba?

yine son dönemlerde revaçta olan durum benim için. film izleyemiyorum, kitap okuyamıyorum, oyun oynayamıyorum, müzik dinleyemiyorum, ders çalışamıyorum, uyuyamıyorum vs. vs. uzar gider liste. tabiri caizse mal gibi dolanıyorum ortalıkta. toplu aktivitelerden bile zevk alamıyorum. çok sık olmaya başladı canımı da sıkıyor artık.

artık hiçbir şey zevk vermiyor. neredeyse her şeyi en üst doruklarda yaşadım ve hiçbir şey zevk vermiyor. eğlence deseniz aynı, bilgi deseniz aynı, ortam deseniz aynı. hepsinde neredeyse görebileceğim en üst zirveyi gördüm ve hayat monotonlaştı gözümde. yeni şeyler denemek istesem yeni ne var ki ? diye soruyorum kendime.

gecen arkadaslarla disardayiz onlarin arkadaslari falan da var iste ben egleniyorum ama onlar beni eglenmiyormus gibi goruyor yani disaridan oyle gozukuyorum demektir bu... yani evet bazen ortamlarda eglenmem gerektigi icin egleniyorum yasitlarimdan daha mutsuzum ve bunun depresyonla alakasi yok yapi galiba biraz da aile

kim uplayıp kaçtı lan bu başlığı.. (bkz: bir sevişse pamuk gibi olacak insanlar)

Geceucanpirasa durumunu güncellendi

almamak değil de zevk alamıyorum yürüyen ceset gibi geziyorum ortalıkta ne mutlu ne mutsuz olabiliyorum duvar gibi düz bir yüz ifadesi.

Dizi izlemek, resim çizmek, kitap okumak, oyun oynamak, müzik dinlemek, mutfakta bir şeyler pişirmek, yürümek, sohbet etmek hiç biri zevk vermiyor artık hatta yapması zoruma gidiyor, genelde yarım bırakıp yatağıma ve düşüncelere geri dönüyorum. Başım ağrıdan çatlayana kadar düşünüyorum. Bu günlerin çok eskide kaldığını hayal edince içim biraz rahatlıyor. Geçecek, ben yeniden o sürekli gülen ve herkesi güldüren neşeli cıvıl cıvıl kıza dönüşeceğim.